Van Rotterdam (NL) naar Kefalonia (GR): 3.500 km Solo op de fiets.
Op zaterdag 24 april 2021 vertrok ik op een trekkingfiets van Rotterdam, Nederland naar Kefalonia, Griekenland. Doel van de reis: duurzame verhuizing naar Kefalonia, waar ik samen met mijn vriendin Katia een toekomst wil opbouwen. Het zou uiteindelijk een geweldig avontuur worden van ruim 7 weken (gemiddeld: 70 km/dag), allemaal in COVID-tijden.
Wat begon als een grap…
Wat in april 2020 als grap begint in de tuin van mijn neef, leidt al snel tot de ruwe schets van de route aan de keukentafel met papa en mama. Het idee is om Nederland via de Maas te verlaten en de Rijn te volgen van Keulen in Duitsland naar Bazel in Zwitserland. Via de Gotthardpas en de Noord-Italiaanse meren fiets ik dwars door Italië om vervolgens via Brindisi de Adriatische kust over te steken naar Griekenland. Ik zeg mijn baan in de verkoop op, zoek een zinvol doel, verzend mijn persoonlijke bezittingen naar Griekenland en koop een fiets en de benodigde kampeerspullen. Het aftellen begint nu.
De grap wordt nu werkelijkheid...
En dan is het tijd om het avontuur te beginnen. Ik neem afscheid van mijn vriendin Katia, mijn familie en vrienden. Twee vrienden fietsen met mij mee tot aan de grens met Duitsland. Het is een gek idee om naar Griekenland te fietsen en je kunt het je onmogelijk goed voorstellen. De geplande route is slechts een richtlijn. Maar die spanning in het lichaam voor wat komen gaat, die spanning is waar ik snel verslaafd aan raak.
Duitse Pünktlichkeit
In Duitsland gaat het fietsen goed met een wind uit vooral het noordoosten. Na een paar koude nachten in Nederland fiets ik samen met mijn hardloopcoach Arnold langs de oevers van de Rijn. Het is vlak, het weer is perfect, een strakblauwe lucht en een zuchtje wind. Maar de Duitse Pünktlichkeit verrast ons. Hotels, campings, Bed & Breakfasts, restaurants en vrijwel alle winkels zijn gesloten. Het is april 2021 en Duitsland zit nog steeds in lockdown. Wat voelt dit allemaal nog steeds raar. We besluiten om in het wild te kamperen in een prachtig natuurgebied in Mainz. Ik word om half vijf in de ochtend wakker met mijn hoofd kletsnat van de dauw, ik besef dat het verstandig is om vroeg te vertrekken, want het is hier niet toegestaan om in het wild te kamperen. Na een snel ontbijt ruimen we ons tentenkamp op en pakken al onze spullen in. Er zijn geen aanwijzingen dat we op deze prachtige plek in de natuur hebben overnacht en terwijl ik erover nadenk staat er een boswachter voor ons. We slagen erin onszelf de helft te besparen door te zeggen dat we verdwaald zijn terwijl we wegrennen.
De Via Francigena
Tijdens mijn fietstocht naar Kefalonia heb ik veel alleen gefietst en dat kan ik iedereen aanraden. Je staat er alleen voor en wordt daardoor gedwongen om problemen zelf op te lossen. Het geeft je gemoedsrust en tijd om na te denken over het leven. Persoonlijk fiets ik het liefst met bekenden. Je maakt dan samen ervaringen op en dat maakt het onvergetelijk om die verhalen jaren later op een feestje te horen en erom te lachen. 15 mei vertrek ik alleen. Ik ben in het noorden van Italië. De avond ervoor ontmoet ik in het hostel een jonge Italiaanse wielrenner Féde. Hij fietst solo naar Rome, maar via een alternatieve route waar hij erg enthousiast over is: de Via Francigena. Samen met opa pakte hij zijn tas en maakte zijn fiets klaar voor vertrek. We raken in gesprek en besluiten samen naar Rome te fietsen. De Via Francigena blijkt een avontuurlijke route over onverharde wegen, langs rivieren en beken, wijngaarden, prachtige, typisch Toscaanse dorpjes en verder door het binnenland van Italië. Als we 's middags gaan lunchen met de broer en neef van Féde die dat weekend meefietsen, krijgt hij een telefoontje dat opa is overleden. Hij moet huilen. We fietsen 40 kilometer verder naar het volgende treinstation en de jongens nemen de volgende trein naar huis. De reis naar Rome rond ik alleen af via de Via Francigena en als ik aankom op de stadscamping vlakbij het Vaticaan ab
Twee weken later denk ik nog steeds aan Féde.
Kommentare